...Закончылася ноч, нібыта ў нас віно, Нібыта чорнае разьбілася вакно, І вецер у пакой наш заляцеў, як глыж, І на царкве анёлам засьвяціўся крыж, І дзень пачаўся, як з пагорка росны шлях У сьвет, дзе лета каласіцца на палях, Дзе мы з табой яшчэ не думаем пра скон, Дзе неба па-над намі, як царкоўны звон, Зьвініць і абуджае наш няўтульны сьвет Ісьці да Храма, што, нібыта Божы сьлед, У травах не губляецца, нібы ў вяках, І сьлёзы высьпяваюць у сьляпых вачах, І вочы бачаць, як наш новы дзень ідзе, Нібы дзіця, па залатой вадзе...
|
|