|
Баляда восеньскага туману
|
Восень пачынаецца з туману,
Быццам бы агонь вялікі з дыму.
Дымам аніколі я ня стану,
Дымам, што ахутае Радзіму,
Каб ізноў праз нашыя магілы
Праляглі, нібы крыжы, дарогі,
Што нас не вядуць за небасхілы,
А ў карчму і цёмныя астрогі,
Дзе ніколі не бывае сонца
І ніколі там яно ня будзе...
«Колькі нам заплаціш ты чырвонцаў?» –
Зноў пытаюцца ў падпанка людзі
І, адказ чакаючы, праз восень,
Быццам праз агонь, ідуць, зьнікаюць
І, глядзіш, нічога ўжо ня просяць,
Праз туман дарогі не шукаюць...
Восень пачынаецца з туману...
|
|
