Мне ў каўчэзе Ноевым сярод патопу
Доўга сьнілася спакусна па начох
Залатая, быццам бы агонь, Эўропа,
Шэрая, як попел на пустых палёх.
Мы плылі няведама куды празь вецер,
І здавалася, што падмануў нас Ной
І ніхто не застанецца ў гэтым сьвеце,
Ну а з нас ніхто ня трапіць на'т і ў той.
І глядзеў я ўдалячынь, нібыта ў прорву,
Чорную, бясконцую, нібыта сон,
І глядзеў на Ноя, як кароль на торбу,
У якога слугі адабралі трон.
І плылі мы доўга, і плылі мы вечна,
І сваю Эўропу кожны адшукаў,
Шлях каўчэга ў моры
стаўся Шляхам Млечным,
І каўчэг у небе, як анёл, прапаў...
І гляджу я ў неба, і чакаю Ноя,
І мне часта сьніцца доўга па начох
Мора, быццам бы вугольле, залатое,
Шэрае, як попел на пустых палёх...
|
|
