Зноў над ракою чаплі сівыя
Ў плаўны палёт, як калісь, паплылі...
Шчасьце маё і раны былыя
Гускай і лотацьцю парасьлі.
Рэкі вярнуліся да вытокаў.
Тая, што сонцам была ў жыцьці,
Недзе далёка, далёка, далёка,
Так далёка, што лень ісьці.
Ды і нашто? У задушнай кватэры
Кволыя думкі ў сшытак пісаць?
Ў бога хлусьні і нажывы верыць?
Трохсотгадовыя транты зьбіраць?
Нават на самую лепшую ў сьвеце,
Нават на цёплыя вусны яе
Я не зьмяняю вільготны вецер,
Што ў сітнягах над Дняпром пяе.
Сумны свой век няхай дажывае
Зь іншым, з другім, пакінуўшы мне
Рукі сяброў, жураўліныя зграі,
Стрэльбу і рэк асеньніх сьвінец.
1969
|
|
