А поўдзень, як сярэдзіна ракі,
Ракі, якая з кожным днём шырэй
Сьвятлом віруе, топіць чаўнакі,
Што зь лёдам выплылі з тваіх вачэй,
Калі ты плакаў, гледзячы на сьвет,
Дзе ты адзін, нібы на лёдзе сьлед,
Пакінуты параненым ваўком,
Што бег, як цень таго, што ўжо было
І ўжо ніколі больш ня прыйдзе ў дом,
Зь якога, нібы кроў, сышло сьвятло,
Дзе ты глядзіш празь сьлёзы, як празь лёд,
На плыткую сярэдзіну ракі,
Дзе адплывае ў небыцьцё твой год,
Самотны, як у лёдзе чаўнакі...
|
|
