«У суботу прэч гані самоту...» – Ты сказаў, як сьвечку запаліў, І той сьвечкай асьвяціў суботу І віна, нібы сьвятла, наліў За сяброў і ворагаў, якія Помняць, што ты ёсьць, як гэты сьвет, Дзе мы ўсе самотныя, такія, Як раса на восеньскай траве, Над якой вятры лятуць і хмары І зьнікаюць, як зьнікаем мы – Хтось у полі, хтось у тлумным бары, Хтось у чорнай цішыні турмы, Бо ніхто ня прыйдзе і ня скажа: «Я цябе, самотнага, люблю...» І ўміг белым сьнегам стане сажа І ўпадзе на грэшную зямлю Зь неба, пад якім штодня згараем, Верачы – камусь патрэбны мы, Бо суботу, як вясну, чакаем, Не спазнаўшы будняў, як зімы...
|
|