Студзень бязь сьнегу, як луг без травы. Сёньня Каляды. Ідзём да царквы. Хто памаліцца, а хто – памаўчаць, Хто нарадзіцца, а хто – паміраць. Чорна навокал, нібыта пажар Тут уздымаўся, як лес, аж да хмар, Дзе адзінокая зорка цяплела Сьветлая, быццам Хрыстовае цела, Што не астудзяць ніколі вятры. Сёньня ты юны, а заўтра – стары Будзеш спакойна ісьці да царквы, Быццам бы сьнег, што нядаўна ляцеў Лісьцем бялюткім з анёлавых дрэў У цішыню пажаўцелай травы, Каб там, зьнікаючы, студзень любіць Столькі, пакуль сьнег зь нябёсаў ляціць...
|
|