...І трэснуў лёд, як неба, пад нагамі, І хлынула вада, нібыта з горла кроў, І папаўзла, нібы зьмяя, за намі, І, бы ў каўчэгі, мы да берагоў Пабеглі напалохана і дзіка, Нібы ваўкі, што першы раз агонь Убачылі, як сьмерць сваю, вялікі І ўміг забыліся пра весьні гон, Бо трэснуў лёд, як вечнасьць, пад нагамі І хлынула жыцьцё, нібы вада, Халоднае, дзе мы павінны самі Уцяміць, што ёсьць радасьць, што бяда. І, як па лёдзе, мы бяжым па сьвеце, Ня знаючы, што нас чакае там За дальлю белай, дзе вясна, і вецер, І чорны лес, і белы-белы Храм...
|
|