Пачынаецца лета, нібы адзінота
Зноў спрабуе спакойна напомніць табе,
Што цяпер ад жыцьця не схавацца за плотам,
Бо схавацца, нібыта ўтапіцца ў журбе
Па мінулым, якое травой зарастае,
І нічога назад не вярнуць, што было.
І ў твой сад залятае пчала залатая
І зьбірае густое на кветках цяпло.
І глядзіш ты на кветкі і ўжо адчуваеш,
Што ўжо хутка і чэрвень, як дзень, праміне,
І ў гаі салавей, бы памрэ, адсьпявае,
І, як сьпелая вішня ў блакітным віне,
Сонца ў небе сплыве ў небакрай за лясамі,
І ты будзеш спакойна свой сьвет абжываць,
Што абмыецца заўтра дажджом, як сьлязамі,
І ня будзе калі па былым сумаваць...
|
|
