Пасьпелы яблык падае на дол,
Нібыта кропля сонечнага лета.
Сьвятла на кроплю менее наўкол.
Як сьпелы яблык, як сьляза паэта,
У бездань часу, дзе няма сьвятла,
У бездань часу, дзе ня будзе ночы,
Ляціць сьвятло, а ноч ужо была...
І неба сумнае, як нашы вочы,
Бо лета адыходзіць назаўжды,
Як жоўтая лістота, адлятае
Праз туманы, празь вецер, праз дажджы,
Праз поле, дзе салома залатая,
Дзе ў восень ты ідзеш, як у агонь,
Што дзесьці за гарой, нібы за сьветам,
Дзе п’е ваду з ракі чырвоны конь
І сонца плавіцца ў вадзе, як лета...
|
|
