Верасамі пахне раніцою вецер.
Сьцежкі ўсе грыбныя засталіся ў леце,
Як у памяці тваёй сьвятлынь-дарога
У бацькоўскі дом, дзе ўжо няма нікога,
Дзе каля вакна чырвоная каліна
Сьветлая, нібы цяпер твая Айчына,
Дзе спакусна пахне вецер верасамі,
Дзе ў нябёсы сумнымі, як сьвет, вачамі
Ты глядзіш і бачыш – птушкі, як былое,
Пралятаюць, павуціньне залатое
Абрываючы, што сонца перад намі
Расьпусціла, каб знайшлі мы самі
Сьцежкі і дарожкі да сваёй Айчыны,
Дзе заўсёды сьветла й горка ад каліны...
Ты ідзеш праз поле, за табою вецер,
І, здаецца, анікога ў цэлым сьвеце
Больш няма...
|
|
