Як сусьветны патоп, з ветрам сьнег. Як сусьветны пажар, лістабой У сьнягах патанае з журбой І ўсплывае над сьнегам, як сьмех Над самотай, якая была У лістоце, якой не ўзьляцець, Бо ў лістоце замерзлая медзь Да сьсівелай травы прырасла, Па якой дабірацца дамоў Праз завею, нібы праз патоп, Дзе над гурбамі поўня, як сноп Залаты, усплывае ізноў З-за лясоў, як зь мінулых гадоў, Што на гэтай нам роднай зямлі Са сьнягамі вясной адплылі У бязьмежжа й бяздоньне вякоў, Над якім завеі шумяць, Бы анёлы і д’яблы ляцяць...
8–31.I.2005.
|
|