Прыходзяць вершы, як забойцы, ноччу І, забіваючы спакой зямны, Праз ноч паэта гоняць сьцежкай воўчай Да чыстае паперы, як сьцяны, Каля якой расстрэльваюць самоту, Зялёную, як першая трава, Што па вясьне прыўкрасіла балота, Дзе правалілася ў нябыт царква. Прыходзяць вершы, як лісты ад сьмерці, І хочаш іх чытай або спалі. І можаш ты зь нябёсаў зоркі сьцерці, Нібы расу чырвоную зь зямлі, Але прыходзяць, як забойцы, вершы І, забіваючы спакой зямны, Па-над тваёй душою суд свой вершаць, Ня знаючы, што грэшныя й яны...
|
|