Ты заходзіш у Храм, як у неба ўзьлятаеш,
Пра якое адзін ты на сьвеце і знаеш,
Бо тваё гэта неба і там Божы дом.
І самота твая, што ў душы высьпявала,
Узьляцела з табой і Малітваю стала
І зьлілася з высокім, як неба, сьвятлом.
Ты заходзіш у Храм, як вяртаесься ў сьвет,
Дзе травой не зарос Бога нашага сьлед.
І пакуль мы прыходзім у Храм – не ўтравее
Ні дарога дамоў, ні сьцяжа да сьвятынь,
Наша мова ня счэзьне, як счэзла латынь, –
Нашу мову Пан Бог разумее.
|
|
