Нашым дыханьнем напоўнена неба,
І не ўцячы нам адсюль нікуды.
Зноў павуціны няўлоўнае срэбра
Сьветла плыве над прасторам жуды,
Па-над травой, што даўно пажаўцела,
Па-над дарогаю, што зарасла...
І павуціна нада мной праляцела,
Як не ляцела і як не была.
І пахмурнела зьбяднелае неба,
І пачарнеў, нібы дым, далягляд.
Нашым спакоем напоўніцца глеба,
Быццам апалай лістотаю сад...
|
|
