Настрой такі, што ўсё няміла, І шэры горад, як магіла, Дзе мы, як прывіды, жывём. І жоўты сьнег, і белы вецер, І сонны, як хвароба, вечар Душу апальваюць агнём. Агонь жа не стушыць вадою, Ён быццам крыж па-над царквою, Якая ў памяці стаіць. І я іду дамоў з работы, І ўсьлед сьмяюцца ідыёты, І сіл няма, каб іх любіць.
|
|