Ох, дайце ж мне смык, Каб усюды граў! Хоць бы сам я зьнік, Абы голас даў; Каб той голас чуць Па усей зямлі, Гдзе людзі жывуць, Гдзе даўней жылі! Выйшаў бы я ў гай, – Чык-чырык дуба, Аж ён граў бы, знай, Як тая труба, Што пазьве на суд У астатні час Увесь Божы люд... Пазаве і нас. Хвойку б пацягнуў, Каб аж бор прылёг, Увесь лес сагнуў У барані рог; I завыў бы ён, Каб усё пачуў, І наш енк і стон У бары б лунуў! Каб бярозку раз Пацягнуў смыком, Яна вечны б час Раўла б з мужыком! Каб аж зёлачкі Заігралі бы, Як шчыголачкі, Засьпявалі бы! Як смычком бы тым Камень зачапіць, Дык пайшоў бы дым... «Камень не сьцярпіць!» У жарству, пясок, Каб рассыпаўся, Каб даў галасок, Аж захліпаўся! Каб пачуў усяк Ды каб літасьць меў: Каб цьвёрды разьмяк, Каб мяккі аж млеў! Ох, каб мне той смык, Каб на сэрцах граў, – З радасьцяй бы зьнік, Абы голас даў!..
|
|