Дымотна канчаецца тлумнае лета, Нібыта згарае ў цябе цыгарэта На сподку зялёным, які пажаўцеў, Нібыта той ліст, што на стол твой зьляцеў З высокага клёна, што стаў адзінокім У садзе тваім, у якім пад аблокі Па дыме ўздымалася ціш незямная, Нібыта малітва, якая ня знае Яшчэ сваіх слоў, быццам птушка палёту, Якая ў нябёсы, як пчолы да мёду, Імкнецца, бо сумнае дымнае лета Душу разьбівае, як стрэл з пісталета Б’е пляшку пустую, якую ўскідаеш У неба, нібыта зь ёй сам узьлятаеш, Каб бачыць дарогу, што там за гарою, Дзе мы яшчэ разам шукаем спакою...
|
|