І нам па васемнаццаць некалі было,
І мы таксама верылі, што прыйдзе час,
Нібы пральецца праз дурную ноч сьвятло
І высьветліць дарогу шчасную для нас.
І мы таксама верылі, што прыйдзе час.
І мы тады любілі родную зямлю
Ня менш, чым вы, ня больш, чым нашыя дзяды,
Хоць не крычалі, быццам бы заклён: «Люблю!»
Насілі ў сэрцы родных слоў агонь сьвяты
Ня менш, чым вы, ня больш, чым нашыя дзяды...
А час ляціць, нібы з атрутаю страла,
І ад яго нам не схавацца анідзе,
Як сьнегу ў травах не схавацца ад цяпла,
Як не схавацца ў залатых пясках вадзе,
І нам ніколі не схавацца анідзе.
«І нам па васемнаццаць некалі было...» –
І вы таксама скажаце, як пройдзе час,
Нібы пральецца праз дурную ноч сьвятло
І высьветліць дарогу шчасную для вас,
І вы таксама скажаце, як пройдзе час...
|
|
