Люблю, нібы агонь, балоты,
Там беларускі крык і сон.
У іх варожая басота
Ваўкоў карміла і варон.
А нас балоты ратавалі
І ў час вайны, і ў недарод,
І мы з балота паўставалі –
Балотны, як трысьцё, народ.
І я малюся на балота,
Як на адвечныя агні,
Што цепляцца ў вачох народа
І асьвятляюць нашы дні...
|
|
