У дні, нібыта ў залатым агні,
Згараеш ты і сьледам пыл, як дым,
І за табою застаюцца дні
У памяці, як пыле залатым.
І ўся дарога прад табой, як цень
Ад крыжа, што застаўся недзе там,
Калі пачаўся твой вандроўны дзень
І міг, калі ты свой пакінуў Храм,
Каб праз агонь прайсьці і праз ваду
І зразумець, што ты яшчэ ня жыў,
Ня бачыў, як цярноўнікі цьвітуць
На тым, табой пакінутым, крыжы...
|
|
