...І неба, нібы лёд, растала, І хлынула вада на сьвет, Дзе нас сьпякота цалавала На жоўтай, як агонь, траве, І мы празь неба ў хату беглі, Нібы на Ноеў карабель, І ў змроку патанаў сьвет белы, І больш не ратаваў сябе Дарожны пыл, а плыў з вадою, І ўжо дарога, як рака, Сама зьлівалася з ракою, Зьнікала ў хвалях асака, І човен плыў, нібы тапелец, І, вар’яцеючы ў дажджы, Трава, нібы зьмяя, шыпела, І праразаліся глыжы Зь зямлі, як зубы дыназаўра. А мы, вярнуўшыся дамоў, Праз дождж глядзелі ў наша заўтра І гаварылі пра любоў.
|
|