Не баюся зрабіцца чужым
І разьвеяцца, быццам бы дым
Адзінокі, што за самалётам,
Бо жыцьцё ўжо даўно як вада,
Празь якую нябёс не відаць,
Бо пад небам жывём, як пад лёдам.
І ня трэба баяцца мяне,
Я – як фортка ў турэмным вакне,
Празь якую галуб залятае
І выносіць запіскі табе,
Каб ня ўмерла ты ў вечнай журбе
І каб знала, што ты не чужая...
|
|
