...Я дзякую за тое, што вы ёсьць, Нібыта ў горле згаладалым косьць. Я дзякую за тое, што вы ёсьць, І гэты дзень, нібыта эшафот, І сонца ў небе, як чырвоны кот, І хмары, быццам пыл, дзе не відаць, Куды іду: ці жыць, ці паміраць, І што сказаць, каб заўтра родны край Застаўся родным, мілым, быццам рай, Зь якога не ўцячы, нібы з турмы, Таму пра рай гаворым часта мы, Хто хоча ў рай, ня знаючы яго... І ноч, нібыта багна пад нагой, Шавеліцца, чакаючы, што дзень Адыдзе і пачнецца вечны змрок, Халодны, як наганавы курок, І востры, як у ціхім горле косьць... Я дзякую за тое, што я ёсьць...
|
|