Сасновы лес. Туман, нібыта дым,
І цішыня, нібыта час спыніўся.
І купал неба над жыцьцём маім
Аблокамі, як фрэскамі, сьвяціўся.
І я стаяў на беразе ракі,
Нібы Харон,
які свой човен страціў.
Ля ног маіх туманныя ваўкі
Ляжалі, іх я, адзінокіх, гладзіў.
І я зьнікаў з жыцьця, нібы са сна,
Які прысьніўся мне ў далёкім сьвеце.
І праз раку засохлая сасна
Ішла і несла на галінах вецер...
І вецер зашумеў. І зьнік туман,
І час пайшоў, і далеч пасвятлела,
І лес зайграў, як велічны арган,
І музыка, нібы анёл, ляцела
Пад купал неба
над жыцьцём маім
І ў вышыні бяздоннае зьнікала,
Так, як зьнікае
па-над сьвечкай дым,
Так, як – раса,
што на пясок упала.
|
|
