Сталі сумнымі дні, бы ў калюгах вада, І апалых лістоў залатая арда Захапіла лясы і спаліла траву І сьцяжыну маю, па якой у царкву Я ўсё роўна дайду, калі нават памру, І апалых лістоў залатую гару Я вятрам, як нябачным ваўкам, падару, Каб за мною ішлі і мой сьлед бераглі І самоту маю, што на гэтай зямлі, Выпівалі зь мяне, як з калюгі ваду, Покуль я на зямлю, нібы пыл, не ўпаду, Каб зрабіцца зямлёй, каб зрабіцца вадой, Каб убачылі ўсе, хто ішоў тут за мной, Што самотныя дні, бы ў калюгах вада, І апалых лістоў залатая арда Захапіла лясы і спаліла траву...
|
|