Вечарэе, і ружа жывая
Па калюзе плыве пад дажджом
І душу мне сабой разрывае,
Разразае, нібыта нажом,
Адзінотай сваёй незямною,
Той, што ў ружы, як вечар, жыве,
У якім усе зоры прад мною,
Як алтар у нябеснай царкве.
Вечарэе, і дождж заціхае,
І счарнелая ружа ў вадзе,
Як чыясьці любоў, памірае,
А да ранку й зусім прападзе,
Як самота мая незямная,
Як спакойныя зоры над мной,
Як туман, што з травы прарастае
І становіцца белай травой...
|
|
