Па туманах касых
Вінаградныя вусікі
Ўюцца,
Ўюцца
І імкнуцца спаймаць
Малады
І гарэзьлівы месяц.
За глыбокія вочы твае,
Што ў тумане,
Блакітным тумане
Сьмяюцца,
Хай мяне на праменьнях
Туманных,
Абвітых,
Спайманых
Праменьнях
Павесяць...
Ах, як вішні цьвілі!
Як здрадлівая
Белая мара!
Зацягнулі,
Завабілі
Песьняй
Птушынай сваёю.
А цяпер у завулках,
У завулках
Так плача гітара
Ненадзейнай,
Пакінутай,
Цалкам адрынутай,
Цалкам жаночай
Тугою.
О, як хочацца жыць!
Што з таго,
Што вясеньняй парой
Зь вішань квецень
Зьляцела
Завеяй,
Пяшчотнай
І сіняй.
Што з таго, што калісьці
Памруць
Пад асеньняй
Халоднай касой
Залатыя вяргіні...
Вяргіні...
Вяргіні...
Дваццаць год яшчэ можна кахаць!
Дыхаць квеценьню,
Летам і маем.
Дваццаць год
Вінаградныя вусікі
Будуць віцца
Па месячных струнах...
Ах, няхай яны ўшчэнт заплятуць,
Ах, няхай яны мякка спаймаюць
Гэты месяц гарэзьлівы,
Месяц вясёлы
І юны.
1969
|
|
