Ты прыгожая, як адзінота,
І, як сьмерць, неспазнаная ты.
Я пад небам, нібыта пад лёдам,
Задыхаюся ад цемнаты,
І ніхто мне ўжо не дапаможа
І ня верне цябе, як сьвятло,
Каб маё асьвяціць падарожжа
У краіну пад назвай «Было».
Ты далёка, як тое, што будзе...
І ўпаду я на дзіды травы,
І ніхто мяне тут не разбудзіць
І ня скажа: «Яшчэ ён жывы...»,
Бо пад небам, нібыта пад лёдам,
Задыхаюся ад цемнаты,
Дзе са мною, як сьмерць, адзінота,
Пра якую ня ведаеш ты...
|
|
