Я думаў, што самота пройдзе,
Нібыта зорка ў чорным лёдзе,
Сама патухне назаўжды,
Але яна ізноў са мною,
Нібыта неба над зямлёю,
Дзе сёньня белыя сады.
І сьнег ляціць, ляціць пад ногі,
І я, ня знаючы дарогі,
Іду па лёдзе да сьвятла,
Туды, дзе ты адна, як зорка,
І на душы мне горка-горка,
І век прайшоў, самота не прайшла...
|
|
