Ты сябе адпускаеш на волю,
Нібы вены ўскрываеш нажом,
Каб больш сьценаў ня бачыць ніколі,
За якімі, як мышы, жывём.
І гляджу я ў тваю адзіноту,
Як у бездань начную гляджу.
І цямрэча прад мной, як балота,
У якой ці ўратуеш душу
Ад спакусы схавацца ад сьвету.
Ты на волі, як дым з цыгарэты,
Як агонь веснавога дажджу...
Ты на волі, а я пасяджу,
Павартую сваю адзіноту,
Як агонь, у якім мне згараць,
Каб цямрэчу, нібыта балота,
Перайсьці і цямрэчай ня стаць...
|
|
