Пакрыўдзяць, а я не заплачу.
І толькі губу прыкушу.
Ня я па сьцяжыне праходжу,
Сьцяжына цячэ праз душу.
Агонь раскладуць каля дрэва,
Мне рукі апаліць касьцёр.
Нібыта хлапчук, я заплачу,
Захоплены гутаркай зор.
Я дома, я не заблуджуся,
Хай часам сьцяжыну згублю.
І птушку суцешу малую,
І кіну зярнятка ў зямлю.
29.IX.1982.
|
|
