Далёкі продак наш у цемры рос,
Са страхам узіраўся у сусьвет.
А птахі узьляталі да нябёс,
За імі стрэлы не ляцелі ўсьлед.
Ды сьмелы і мудрэйшы зь іх,
Зрабіўшы крылы, кінуўся з гары...
І продкі ўсё ж адчулі хоць на міг,
Што людзі ўжо яны, а не зьвяры.
І колькі продак ні пускаў стралу,
Са зроку не губляў яе...
І ўсё ж яна пакінула Зямлю
І праз сусьвет ракетаю плыве.
1978
|
|
