Божа рэк, ажані
Мой Дняпро з прыгажуняй Акой.
У яго – крутаяры ў зэніт,
У яе – лукавін спакой.
Ён мужчына. Над ім – курганы,
Зьмеі сонцаў – кронамі ўніз.
А над ёю – пракосаў сны
І дзявочых сьвятліц агні.
Ён ад страсьці рве берагі,
Асіянаўскі месяц над ім,
І туман плыве на лугі,
Быццам бітвы паўночнай дым.
Трупы мокрыя чорных дубоў,
Нібы яшчары ў берагах,
А на дне – карагоды віроў
І дрыжачых багновак жах.
Месяц кроў пралівае ў яго,
Кроў сьцякае з ласіных губ
На патопленых даўніх багоў,
На бязьмежную іх тугу.
А над ёю жаўрук пяе,
І калі сьмяецца зара,
Кісьці скрыпня над ложам яе,
Як вясельныя сьвечы, гараць.
Калі хочуць стракозы піць,
Ў самы ярасны сонечны ўзьлёт
У гарлачыках окскіх сьпіць
І ня тае блакітны лёд.
У сьвяцёлках яе агні
Здаўна мараць аб сіле такой...
Чым Дняпро табе не жаніх,
Не сьцяна для пакоры тваёй?
Чым ня муж табе, не жаніх,
Не любоў для любові тваёй?
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Божа рэк зямных, ажані
Дняпро з прыгажуняй Акой.
15.VІ.1963.
|
|
