Белы воран над полем ляцеў,
Чорны заяц па полі скакаў,
І валун у даліне гарэў –
Колькі год яго дзядзька шукаў!
Ён вадою валун абліваў,
Ды агонь уздымаўся вышэй.
І гарэла сухая трава,
І рабілася неба цямней.
– Ну навошта яго я шукаў,
Раз забраць немагчыма дамоў? –
Ён сябе і валун праклінаў
І прыносіў ваду зноў і зноў...
Зразумеў, што дарэмна шукаў,
І з усьмешкай на сьвет паглядзеў:
Белы заяц па полі скакаў,
Чорны воран над полем ляцеў.
|
|
