Бацька сыну скрыпку перадаў: – Не глядзі, што вельмі ўжо старая. Ды мяне у людзі, помні сын, Вывела яна, а не другая. Сын зайграў, як толькі мог іграць. – І сябе людзьмі назвалі людзі. Ды прыйшоў з другою чалавек: – На, вазьмі, яна мацьней граць будзе. Словы бацькавы ня ўспомніў сын, Памяняў ён скрыпку на чужую. Выйшаў да людзей, пачаў іграць – Толькі музыкі ніхто ня чуе.
|
|