Яна зьявілася, як прывід, з ночы. Сказала позіркам: «Ідзі за мной...» Усьлед, нібыта раб яе, пакрочыў Па горадзе, залітым цішынёй. Пад раніцу мы выйшлі ў поле. – Куды вядзеш, скажы? Што хочаш дам, Ды толькі волю не аддам ніколі! – Яе мне сёньня ўжо аддаў ты сам... Я кляў яе і ёй маліўся шчыра. Уцёкшы ад яе, шукаў – ізноў. – Нашто мяне ў палон свой заманіла? – Цябе ніхто ня гнаў. Ты сам пайшоў.
|
|