І вольны воўк маіх лясоў
Завыў прад сьмерцю, як шалёны.
А на траву сьцякала кроў,
Зямля рабілася чырвонай.
З крывёю сьлёзы на вачах,
Але ў вачах – нябёсам воля.
Як ён любіў! Цяпер ня страх
Памерці ў гэтым чыстым полі.
Яго баяліся браты,
Ня то што людзі ў цёплых норах.
І ён са сьмерцю быў на «ты»,
І сьмерць – яго любіла нораў.
Як ён няволю не любіў!
На'т меней пракліналі людзі
За тое, што ён ім рабіў.
Цяпер каго клясьці ім будзе?
І вось апошні міг жыцьця,
Апошні ўздых, як разьвітаньне...
Яшчэ сабакі ўсьлед ляцяць,
Яшчэ віруе паляваньне.
|
|
