Па чорнай дарозе
праз чорную ноч
Ішоў ён дахаты, успомніўшы маці.
І ноч
са сьлязамі
кацілася
з воч.
Самоту нажыў ён, а радасьць растраціў.
Сустрэла рабіна, што сам пасадзіў:
– Ну што ты, мой браце, убачыў на сьвеце?
– Нічога ня бачыў, дарэмна хадзіў.
Зь мяне насьміхаўся дарогаю вецер.
А ў роднае хаце чужынцы жывуць.
Зірнулі праз шкло, начаваць не пусьцілі:
– Вас многа тут ходзіць, што спаць не даюць.
Мы самі, як дурні, па сьвеце хадзілі.
Ён цяжка ўздыхнуў, да рабіны прыйшоў:
– Куды мне падзецца, ты, можа, падкажаш?
Дзьве сьветлых сьлязіны
зьляцелі
зь лістоў,
А ён не заўважыў.
|
|
