А ты ўсё гаворыш пра сьветлае заўтра,
Я заўтра чакаю, бо верыць прывык.
І сам жа дзіўлюся: «Ад гэтакай праўды
Чаму не адсох твой сьлінявы язык?»
Табой абяцаюцца хлебныя горы,
Малочныя рэкі і шчасьце для ўсіх.
Ты зубы любому, відаць, загаворыш.
Няма ў цябе родных, няма і чужых.
Сядзім мы з табою на цеснае кухні.
Ты выпіў. Які ўжо зь цябе тут прарок,
Калі праз хвіліну, магчыма, ты рухнеш,
Як рухнула ўсё, што любіў і бярог?
А ты ўсё гаворыш пра сьветлае заўтра.
Далёка 'шчэ заўтра. Далёка Сьвятло.
Усё, што казалі, – было ўсё няпраўдай.
Як многа кухонных прарокаў было!
|
|
