Буран над уцёсамі чорнымі
На мёртвых травах іграе,
А ўнізе, а ў прорве – мора...
Бяз дна, без канца, бяз краю.
Там жвір пад прыбоем марыць,
Пчолы гудуць закахана,
А тут, дзе маланкі і хмары
І орды вандроўных туманаў,
У пекла прысеньні, пад сьпевы
Хаўтурныя траў зь вятрамі –
Расьце каравае дрэва,
Абпаленае перунамі.
Стаіць і ў цьвіценьне верыць –
Адно супраць сьцюж і абвалаў, –
Сьмерць хаваючы ў сэрцы,
Жыцьцё – ў каранях між скалаў.
17.IX.1967. Крым – Менск.
|
|
