Бясконцай вуліцай іду. Я малады, і сіл хапае. З калюгі воран п’е ваду. Вада калюжная – жывая. Ня бачыць воран небасхіл, І позірк у яго сірочы. З дрыготкіх крыл страсае пыл, І пыл ляціць яму у вочы. Душа мая, як сірата, Па дымных вуліцах блукае. Блішчыць калюжная вада, Яна яшчэ – вада жывая. Пакутна воран узьляцеў, Ня змог убачыць небасхілу. Адлюстраваліся ў вадзе Мой цень і цень парваны крылаў. Я выйсьце з горада знайду І – уздыхну на поўны грудзі. А воран будзе піць ваду, Ды сіл, каб уцячы, – ня будзе.
|
|