Ўстаў Чатырдаг і ўзьнёс агонь і дым,
І цьвердзь зямлі прагнулася пад ім,
І ў чашу рынуў і каціўся год
З усіх марэй патоп шалёных вод.
І стала мора
люстра для Яго
І толькі потым для усіх багоў,
Якія разам з царствамі прайшлі
За час яго маўчаньня на зямлі.
Прастол багоў? Прастол Хрыста? Алы? –
Іх не было, а ўжо сьнягі зь Яйлы
Раўлі вясной.
А замаўчаць яны
Ў той самы дзень, як змоўкне шар зямны.
Ты сьніш той дзень. Ты сам той дзень, уцёс.
Ты зараз цень яго. Ты вечнасьць, лёс.
І ў сьне чакаюць мірна духі гор:
Сьнягі ім – коўдра, туманы – шацёр,
Як сэрца падае!
Нібы лязо,
Мне рэжа зрок агонь халодных зор.
Мой кожны крок – блюзьнерства.
Кожны ўздых –
Замах на грозны сон ільвоў тваіх.
Пан вечнасьці, ты пашкадуй, малю,
Імгненьне цёплае, маю зямлю,
Сьлязу любові на тваёй шчацэ,
Крывінку лепшую ў тваёй руцэ,
Сьвятую іскру ў вечнасьці ільдах...
Глядзі, цябе пільнуе прорваў жах
І ўверсе зорак лёд, як кроплі сьлёз,
Закатаваных вечнасьцю нябёс.
Сьмерць пад нагой і сьмерць над галавой.
Ў мігценьні зор, ільдоў, парчы сівой –
Нішто чакае і глядзіць на нас:
Стой, веліч, і спыніся, грозны час!
19.III.1968. Брэст.
|
|
