Далёкай зоркі
дрогкае сьвятло,
Далёкай песьні
сумнае гучаньне.
Дамоў дарогі лісьцем замяло.
Там сьпелы сад і першае каханьне.
Таемна
ў вечнасьць
шамаціць
лісьцё,
І галаву маю цяжараць думы.
Якім бы сьветлым ні было жыцьцё,
Ды не пражыць бязь цяжкіх страт, бяз суму.
Павольна
хмара
чорная
плыве
У сінім небе да дрыготкай зоркі.
Адстаў ад кліну юны журавель,
І крык яго, як журавіны, горкі.
Ісьці мне сьветла да сябе ў сяло,
Пакуль 'шчэ не згубіліся ў тумане
Далёкай зоркі
дрогкае сьвятло,
Далёкай песьні
сумнае гучаньне.
|
|
