Невядома адкуль прылятае блакітная птаха,
Невядома куды мы ляцім на планэце між зор.
Адзінота мая на каленях стаіць перад страхам,
І чырвоны язык цемнаце выстаўляе касьцёр.
Я палю суцяшэньняў пустыя салодкія словы
Ад абрыдлых знаёмых і вечна занятых сяброў.
Колькі часу наіўна шукаю на шчасьце падкову,
Ды гавораць, што шчасьце жыве ў жыватах кашалькоў.
Не цяплю спадзяваньняў на ласку магутнага Бога,
На касьцёр спадзяюся, якога баяцца ваўкі.
Безь мяне не самотная ў полі вятрыстым дарога,
І ня сьпяць ля яе залачаныя дрэў кулакі.
Можа, лепей бы дома сядзеў, і глядзеў тэлевізар,
І газэты чытаў, каву піў, і задумна курыў,
І душу апранаў у сьвятыя нябачныя рызы,
І, нібыта прарок, маладым пра жыцьцё гаварыў?
Ды ня знаю, адкуль прылятае блакітная птаха,
Ды ня знаю, куды мы ляцім на планэце між зор.
Я з калень устаю перад зоркай сваёю і страхам,
І чырвоны язык цемнаце выстаўляе касьцёр.
|
|
