На пачатку вёскі майго дзяцінства
Стаяў драўляны і трухлявы,
Як наша мінулае, крыж.
На яго даўно ніхто не маліўся.
Вось толькі ў лютыя маразы,
Як у рукавы дзедавага кажуха,
У яго хаваліся сініцы.
І я ўкраў з крыжа сініцу,
Бо хацеў зрабіць як лепей –
Прынесьці сініцу ў цёплую хату.
І прынёс я сініцу ў цёплую хату,
Дзе жыў вялікі чорны кот,
Які марыў пра птушку...
І злавіў кот сініцу,
І разваліўся трухлявы крыж,
І апусьцела вёска майго дзяцінства...
Сёньня кот бяздомны ходзіць
І мяне бяздомнага шукае.
|
|
