А на сівой, як гэты сьвет, гары,
Сярод туманістай травы,
Сьвіталі ціхія кастры,
Нібыта купалы царквы.
І я спыніўся, шапку зьняў,
Адразу зьліўся зь цішынёй.
І не малітву прашаптаў,
А засьмяяўся над сабой.
Я шчасьця лёгкага шукаў
І ўсё, што меў, – даўно згубіў.
І шапку сьціснула рука.
Дамоў прыйшоў.
Дзе дом – забыў.
І толькі бачыў:
на гары,
Сярод туманістай травы,
Згасалі ціхія кастры,
Нібыта купалы царквы.
|
|
