Я сяджу ля кастра і гляджу праз агонь на дарогу,
Па дарозе ідзе мой стамлёны, зажураны цень.
І адчайна кляне ўсё на сьвеце, ды толькі – ня Бога,
Ён у Бога ня верыць, а верыць ва ўдачлівы дзень.
Ён пайшоў ад мяне – захацелася прывіднай волі,
Пра якую ён чуў ад варожых і злых галасоў.
Напалохаў сабою ён жнеек у полі,
Але й сам ледзь уцёк ад раўнівых п’яных мужыкоў.
Ён заходзіў, як злодзей спалоханы, у магазыны,
Дзе хапае ўсяго, ды купіць жа нічога няма.
Як на дзіва заморскае, ён паглядаў на вітрыны,
Дзе век рыба людзям свой язык выстаўляе сама.
І зімой начаваць ён прасіўся ў пустыя гатэлі,
Не пускалі яго, бо прыехаў жа – не з-за мяжы.
Прастытуткі яму прапаноўвалі ветла пасьцелі
І празь міг праганялі яго з-за наіўнай душы.
Нейкі час ён пажыў у рабочым старым інтэрнаце,
Дзе выгоды былі на зарослым і брудным двары.
Як ён плакаў па роднай забытай і чысьценькай хаце,
Як сьмяяліся злосна зь яго абібокі-сябры!
І ня зьеўшы яшчэ на'т паўпуда найпершага солі,
Як паранены зьвер, ён адчайна і люта зароў:
«Забярыце ў мяне гэту вашу славутую волю
І аддайце мяне, як сабаку, ў палон ланцугоў!»
Каб яго шкадаваць, не знайшлося нікога дурнога,
На'т дажджамі пагнаў ад сябе ціхі восеньскі дзень.
Я сяджу ля кастра і гляджу праз агонь на дарогу, –
Блудным сынам ідзе, мой стамлёны, зажураны цень.
|
|
