Акно нэрвова занавешу,
Каб не глядзець на небакрай.
Дубы стаялі там, як вежы...
Цяпер там трэсачкі зьбірай!
Не занавесіцца ад болю.
Пусьцеюць словы пра любоў.
Пусты блакіт,
пустое поле –
Прастор для крыку і вятроў.
– Дубы стаялі, нібы вежы...
Каму я гэта гавару?..
Акно,
падумаўшы,
адвешу
І пыл
на шыбіне
сатру.
|
|
