За акном, як у бездані, ходзіць туман,
І ў тумане, як шэрыя глыбы, дамы.
Я за праўду люблю, не люблю за падман
І людзей, і сябе, і пачатак зімы.
Яшчэ цёпла ў задворках і сьнегу няма,
Толькі вечарам сонны туман за акном.
Гэта ў горад ідзе ў маскхалаце зіма,
Гэта дорыць нас восень апошнім цяплом.
Сёньня доўга крычалі ўначы журавы,
Адклікалася болем на крыкі душа.
Пабялелі ад холаду пальцы травы,
І Дарогаю Млечнаю сьвеціць шаша.
І пацягне мяне ў невядомы прастор,
Так далёка, адкуль ці вярнуся назад.
Адна толькі каханая крыкне: «Пастой!»,
І дагоніць, нам разам ісьці ў сьнегапад.
Але ўсё ж нечакана прыходзіць зіма,
Як прыходзіць каханьне, як шчасьця сьвятло.
Яшчэ цёпла ў задворках і сьнегу няма,
Толькі й лета даўно, як расстаньне, было.
|
|
